- Milordzie, ja... - Proszę zamknąć oczy - polecił tym samym cichym głosem. - I odprężyć się. Wcale nie czuła się odprężona, ale o dziwo, bezpieczna... i oszołomiona, co bez wątpienia było celem hrabiego. - Wracałam do sypialni lady Welkins. Niosłam dla niej książkę. Czekał na podeście. Pchnął mnie na balustradę. Lucien powoli ściągnął jej prawą rękawiczkę. - Zrobił pani krzywdę? - Nie. Pocałował mnie. Byłam całkiem zaskoczona. Potem zadarł mi spódnicę i... - Umilkła. - Odepchnęłam go z całej siły. - Więc dlaczego pani powiedziała, że to był „w dużej mierze wypadek”? - Wiedziałam, że stoimy na skraju podestu. - Ale nie wiedziała pani, że lord Welkins spadnie ze schodów i dostanie apopleksji. - Miałam nadzieję, że spadnie. - Naturalnie. Inaczej by się pani od niego nie uwolniła. Zacisnęła dłonie, więżąc jego palce. - Nie jest pan zaskoczony. - Byłbym zaskoczony, gdyby pani nic nie zrobiła. Ale nie aresztowano pani, więc skąd ta nagła obawa przed plotkami? Podniósł jej ręce do ust. Alexandrze zaparło dech, gdy poczuła delikatne muśnięcia na nadgarstkach. Puls zaczął galopować. - Zbiegłam, żeby zobaczyć, czy nic mu się nie stało, ale kiedy przy nim uklękłam, już nie żył. - I dobrze - skwitował zimnym, rzeczowym tonem. Miała ochotę całować go, dotykać, wtulić się w niego i wreszcie poczuć się bezpiecznie. - Zamknęłam się w bibliotece i udawałam, że czytam, aż znalazł go jeden z lokajów i podniósł alarm. Lady Welkins była bardzo zazdrosna, wiedziała, że lord Welkins... mnie prześladował. Domagała się mojego aresztowania. Policjanci zawlekliby mnie do więzienia w kajdankach, gdybym im nie powiedziała, że moim wujem jest diuk Monmouth i że będzie bardzo niezadowolony z rozgłosu. - I później nie mogła pani dostać pracy przez sześć miesięcy. Pokiwała głową. - Mam jeszcze jedno pytanie, Alexandro. - Tylko jedno? - Na razie. Czy moje zaloty są ci niemiłe? - Uniósł palcami jej podbródek. Posadę przyjęła bardziej z powodu Luciena Balfoura niż Rose, ale wtedy nie rozumiała, co właściwie nią kierowało. Aż do tej chwili. - Bardzo miłe - odparła, patrząc mu w oczy. - Choć nie do końca wiem, dlaczego obdarzasz mnie względami. Uśmiechnął się. - Już mówiłem, że chcę obsypać twoją skórę gorącymi pocałunkami. Chcę się z tobą kochać. - Nachylił się i dotknął ustami jej ust. Zapomniała o całym świecie. Dopiero kiedy poczuła, że rozpina jej pasek u spódnicy, gwałtownie zaczerpnęła powietrza. - Lucienie - wyszeptała, ale zamknął jej usta pocałunkiem. Nie była w stanie dłużej się opierać. Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego mocno. Zapłonął w niej żar namiętności i nie potrafiła już myśleć o niczym innym, jak tylko o dotykaniu hrabiego i poddawaniu się jego pieszczotom. - Nie chcę, żebyś tańczyła z kimkolwiek oprócz mnie - powiedział cicho, rozpinając guziki jej sukni, jeden po drugim. Władczość jego tonu przyprawiła Alexandrę o dreszcz. - Sam kazałeś lordowi Beltonowi, żeby poprosił mnie do tańca. - Po to, żebym ja później mógł z tobą zatańczyć. - Zsunął jej suknię z ramion. - Wstań.